همشهری آنلاین_فاطمه عسگری نیا:مینی بوس حامل دوچرخه های توریست ها همراه با سهیل و راننده در پیش حرکت می کرد و اتوبوس حامل توریست ها در پشت سر بود. جاده از بارش باران پاییزی لغزنده شده بود و این نگرانی سهیل از بابت بی احتیاطی راننده در رانندگی را دو چندان می کرد ویراژهای او تمامی نداشت. در یک چشم به زدنی حادثه اتفاق افتاد و مینی بوس چپ کرد تا فصل جدید زندگی سهیل ماجراجو اغاز شود. او از ناحیه کمر قطع نخاع شد. گرچه همه گمان می کردند دیگر زندگی ماجراجویانه سهیل در همان لوکیشن تصادف تمام و او دیگر ویلچر نشین شد اما سهیل به همه ثابت کرد که فقط قدرت حرکت پاهایش را از دست داده و زندگی و ماجراهایش برای او ادامه دارد. حالا ۵ سال از ان حادثه می گذرد وسهیل نه تنها خانه نشین نشده بلکه سفرهایش را با همه سختی ها و مشقاتش ادامه می دهد آن هم با هندبایکی ایرانی که ساخته دست خودش است.
یک دهه پرماجرا
زندگی اش در یک دهه، بسیار پرماجرا بوده است: «از سال ۹۰ فعالیت های حرفه ای و شغلی خود را در حوزه مربیگری و لیدری تورهای دوچرخه سواری شروع کردم. همه تلاشم برگزاری تورهای دوچرخه اموزشی و اموزش دوچرخه سواری و کوهنوردی حرفه ای و خلاصه تجربه هر هیجانی که در طبیعت فکرش را بکنید بود. سال ۹۵ در خلال همین فعالیت ها با همسرم اشنا شدم و سال ۹۷ ازدواج کردیم همه چیز داشت خوب پیش می رفت تا این که سال ۹۸ در اخرین روز یک سفر کاری وقتی در مسیر بازگشت بودم متاسفانه دچار یک حادثه شدیم. وقتی بهوش امدم خودم را کنار جاده دیدم هنوز نمیدانم حین تصادف دچار ضایعه نخاعی شدم یا هنگام خروج از مینی بوس هر چه بود وقتی دیدم پاهایم تکان نمی خورند حالم غریبی داشتم. »
سهیل بعد از انتقال به بیمارستان و شنیدن تشخیص پزشکی متوجه می شود دیگر هرگز نمی تواند روی پاهایش بایستد : «برای هر انسانی شنیدن این خبر سخت است و برای من که تمام زندگی ام مانند یک خرگوش در جست و خیز بودم سخت تر، پاهایی که با آنها دماوندو کوه های مرتفع کشور را فتح کرده بودم، پاهایی که با انها ماجراجویی می کردم و پاهایی که هر لحظه و قدم در زندگی ام همراهم بودند حالا دیگر قرار است توانی برای ایستادن من رویشان نداشته باشند. منکر سخت بودن درک این شرایط نمی شوم اما با خودم فکر کردم واقعا می توانست از این بدتر هم شود و من دچار ضایعه نخاعی کمری یا گردنی می شدم"! به خاطر همین تفکرات بود که وقتی ۱۲ روز بعد از حادثه بخاطر برگزاری جشنی در سفارت تایلند به عنوان یکی از سفیران دوچرخه سوار سفر کرده به این کشور دعوت شدم دعوت را پذیرفتم و در جشن حاضر شدم طوریکه باعث حیرت اهالی سفارتخانه شد و در پاسخ سوالی که پرسیدند چه بر سرت امده تو تا همین یک هفته پیش تک چرخ می زدی خندیدم و گفتم الان هم برایتان تک چرخ می زنم و با ویلچر یک حرکت جالب اجرا کردم»
هندبایک ایرانی ساختم
روز سوم بستری در بیمارستان بود که همه فکر و ذهنش استفاده از وسیله ای شد که بتواند هم سفرهایش را انجام دهد هم علایقش را دنبال کند: « همیشه شکست های زندگی ام را پذیرفته و دنبال راهکاری برای بیرون رفتن از شرایط شکست بودم. حالا وقت آن بود که در سخت ترین شرایط بهترین ایده را داشته باشم. به دنبال وسیله ای که بتواند مرا در ادامه سبک زندگی گذشته ام همراهی کند گشتم. جستجوی زیادی کردم تا این که با هندبایک اشنا شدم در تمام طول روزهایی که در بیمارستان بستری بودم درباره اش تحقیق کردم خرید هندبایک از خارج از کشور برای من چیزی حدود ۱۲۰ میلیون تومان به پول ان سال تمام می شد هزینه ای که توان پرداختش را نداشتم اما نا امید نشدم چرا که تصمیم گرفتیم با یکی از دوستانم آن را بسازیم و بعد از ترخیص از بیمارستان موفق هم شدیم. ما هندبایکی را طراحی و ساختیم که توانستم با کمکش به جنوب سفر کنم. حتی با این هندبایک کوهنوردی می کنم و زیباترین لحظه زندگیم وقتی است که هنوز خود را در ارتفاعات می بینم.
اجبار به نشستن و ورود به دنیای علائق
سهیل وقتی به دلیل ضایعه نخاعی مجبور به نشستن می شود تازه به فکر علائقی می افتد که سالها به خاطر مشغله کاری فرصت یادگیری شان را نداشت: «اولین علاقه ای که در همان روزهای نخست دنبالش رفتنم تراش چوب بود. من همیشه عاشق "لوسین" شخصیت کارتنی بچه های کوه الپ بودم و از ارامش او هنگام تراشیدن چوب در لحظات خشم و خوشحالی لذت می بردم وقتی دست به کار شدم تازه فهمیدم چه استعداد و توانایی خارق العاده ای را سالها در وجود خود داشتم. کم کم دست ساخته های چوبی ام بیشتر و بیشتر و انها را روانه بازار کرده و موفق به فروش شدم و این اتفاق شیرین زندگی من بود.»
حالا سهیل هم یک چوب تراش حرفه ای است هم یک تراشکار صنعتی، علاوه بر این ها او امروز یک جوشکارمعمولی، جوشکار الومینیوم، تعمیرکار دوچرخه، مربی دوچرخه و برگزار کننده تورهای دوچرخه سواری است و هر روز در مغازه کوچک اما با صفایش هه علایقش را دنبال می کند. : «من سالهای سال سعی می کردم با برگزاری تورهای دوچرخه سواری و برنامه سفرهای شاد دل دوستانم را شاد کنم و خاطره های خوبی برای انها بسازم بعد از این اتفاق برای من دوستانم کنارم امدند و مرا تنها نگذاشتند و اجازه ندادند از حرکت بایستم و این برای من بسیار باارزش است حتی همسر سابقم نیز کمک های زیادی تا قبل از جدایی برای من کشید و قدردانش هستم.»
مثل تراکتور کار می کنم
سهیل این روزها اگر بیشتر از روزهای قبل از تصادف کار نکند کمتر کار نمی کند خودش که می گوید مثل تراکتور کار می کنم تا به ارزوهایم برسم: «من خوب می دانم که شرط رسیدن من به تمام اهداف و ارزوهایم و همچنین حفظ پرستیژ اجتماعی و موقعیت شغلی و... و. همه و همه در گرو کار سخت، درامد بیشتر و بهره مندی از امکانات بیشتر است به خاطر همین اگر از تمام نیازهای شخصی ام کم بگذارم از خرید ابزار مورد نیاز کارم کم نمی گذارم و با قدرت به پیش حرکت می کنم.»
مقام اول در مسابقات هندبایک
سهیل بعد از این که موفق به ساخت هندبایک شد و توانست از این وسیله در مسیر ارزوهایش استفاده کند فکر برگزاری مسابقات هندبایک کشور در ذهنش جرقه زد: «برگزاری این مسابقات یکی از اهداف من شد هر چند راضی کردن مسئولان فدراسیون کار آسانی نبود اما بالاخره در سایه اصرارهای زیاد من این مسابقات شکل گرفت و به مدت دو سال هم در کشور برگزار شد که نفر اول هر دو دوره هم خودم شدم.»
طراحی و تولید اولین کاروان هندبایک
دنیا را بگردید کاروانی را پیدا نمی کنید که با یک هندبایک کشیده شود اما سهیل این کاروان را ساخته و سفرهای لذت بخشی هم با ان تجربه کرده است: «همیشه دنبال راهی می گردم که استقلالم را تقویت کند همیشه در سفرها هنگام ورود و خروج به چادر باید حتما یکی کمکم می کرد به خاطر همین به فکر ساخت کاروانی افتادم که مطابق نیازهای فردی من طراحی شود از سرویس بهداشتی تا جای خواب و ... خوشبختانه موفق شدم و این کاروان امروز بخش زیادی از نیازهای من در سفر را رفع کرده است.
شهرداری در بوستانها هندبایک قرار دهد
سهیل بعد از این که برای خود هندبایک می سازد به فکر تولید انبوه این وسیله نقلیه برای افراد مشابه خودش می افتد: «هرچندسعی کردم هندبایک ها با کمترین هزینه تولید و برای فروش عدضه شوند اما حقیقت امر این بود که بچه های ضایعه نخاعی توان خرید این هندبایک ها را نداشتند انها هام که توان خرید داشتند جایی برای پارک و نگهداری نداشتند به خاطر همین من تلاش کردم پیشنهاد خرید این هندبایک ها را به شهرداری بدهم و از شهرداری بخواهم با خرید این هندبایک ها و قرار دادن تعدادی از انها در هر بوستان فرصت استفاده از این وسیله را به همه بچه های ضایعه نخاعی بدهند ضمن این که اگر سفارش تولید ما بیشتر شود حتی می توانیم برای بچه ها فرصت های شغلی خوبی ایجاد کنیم.
نظر شما